سرود آتشکده کرکوی سیستان

 

سرود آتشکده کرکویه (آتشکده ای واقع در بخش میانکنی سیستان) از قدیمیترین وزیباترین اشعار شش هجایی اواخر دوره ساسانی و اوایل عهد اسلامی در لهجه محلی سیتان است که با توجه به یکی از روایات کهن حماسی بوجود آمده است.

سرود آتشکده کرکویه یکی از زیباترین سرودهای مذهبی زرتشتیان است که آنرا هنگام روشن نمودن آتشگاه های خود به آواز بلند میخواندند تا مراسم دینی مزدیستان را هر چه باشکوهتر انجام داده باشند بنای این آتشکده چنانکه  از روایات تاریخ سیستان بر می آید در جای معبد گرشاسب سر سلسله پهلوانان افسانه ای سیستان بدست کیخسرو پادشاه معروف دودمان کیانی گذاشته شده و گویند آتش این آتشکده هوش گرشاسب است و آن این سرود است

 

سرود آتشکده کرکوی سیستان

(اواخر دوره ساسانی)

فُرخُتَه باذا، روش

خنیده گرشسب، هوش

همی پُراست، از جوش

انوش کُن می، انوش

دوست بذ آگوش

به آفرین نه، گوش

همیشه نیکی، کوش

که دی گذشت و ، دوش

..............................

افروخته بادا روشنائی

تابنده بادا هوش گرشاسب

از جوش رسته است

نوش کن می را، نوش

یار در آغوش گیر

به نیکی و آفرین گوش بدار 

تا میتوانی نیکی کن

که پلشتی ها نابود شدنی اند .